Dino Buzzati

Dino Buzzati Traverso (Belluno, 1906ko urriaren 16a - Milan, 1972ko urtarrilaren 28a) italiar idazle, margolari eta kazetaria izan zen. Zuzenbide ikasketak egin zituen Milango Unibertsitatean eta 22 urterekin ''Corriere della Sera'' egunkariak kontratatu zuen. Bigarren Mundu Gerran Afrikan egon zen kazetari. Esperientzia horrek eragina izan zuen ''Il deserto dei Tartari'' lanarik ospetsuenean. Eleberriak, ipuinak, olerkia, antzezlanak eta operentzako libretoak idatzi zituen. Bere estiloa errealismo magiko edo alienazio sozial bezala definitua izan da. = = Biografia = = Familia aberats baten erdian jaio zen: aita, Giulio Cesare, nazioarteko [Zuzenbidea] irakaslea zen [Paviako Unibertsitatean], eta ama, Alba Mantovani, jatorriz [veneziarra], idazlearen arreba zen [Dino Mantovani]. Dino Buzzati Traverso zuen benetako izena, eta lau anai-arreben artean bigarrena zen. Oso gaztetatik adierazi zituen bere bizitza osoko zaletasunak: idatzi, marraztu, biolina eta pianoa ikasi, eta mendiarekiko pasioa, bere lehen eleberria, "Barnabo de las montañas" ("Bàrnabo delle montagne") (1933).

Familiaren eskariz — batez ere aitaren eskariz — ekin zien Zuzenbide ikasketei, baina 1928an, lizentziatu aurretik, "[Corriere della Sera]" egunkarian hasi zen lanean, bizitza osoan kolaboratu zuen egunkarian.

Bere lehen eleberriarekin, "Barnabo de las montañas" izenekoarekin, lortutako arrakasta ez zen errepikatu "El secreto del Bosque Viejo" ("Il segreto del Bosco Vecchio") (1935) lanarekin, axolagabeki hartu zena.

"Corriere" -ren bidalketa berezia 1939an [Addis Abeba] eta 1940ko gerrako erreportaria Rio gurutzaduran. Urte horretan bertan, nazioartean ospea lortu zuen liburua argitaratu zuen, eta aho batez bere maisulantzat hartzen da, "El desierto de los tártaros" ("Il deserto dei Tartari"): gatazkaren bezperan, Giovanni Drogo tenientearen alegoria existentziala irudikatu zuen, bere existentzia gotorleku galdu batean igarotzeko, zehaztu gabeko garai batean, iristen ez den etsai baten alferrikako itxaronaldian (1976an [Valerio Zurlini]).

1936az geroztik, kontakizun ugari idatzi zituen "Corriere" eta beste egunkari batzuetarako, ondoren "Los siete mensajeros y otros relatos" ("I sette messaggeri") (1942), "Paura alla Scala" (1949), "Il crollo della Baliverna" (1954), "Sessanta racconti" (1958, Strega saria), "Esperimento di magia" (1958), "Il colombre" (1966), "Las noches difícil y otros relatos" ("Le notti difficili").

1960an "El gran retrato" ("Il grande ritratto") atera zen, [[zientzia fikzioa] -ren nobela esperimentu bat ia, non ordura arte oso gutxi arakatu zuen emakumeen unibertsoa agertzen den. Hiru urte geroago, "Un amor" ("Amore bat") lanean, Antonio Dorigo berrogeita hamar urterekin maitasuna aurkitzen duen gizonaren istorioa kontatu zuen: ezaugarri autobiografiko probableak ditu, hirurogeiko hamarkadan Buzzati Almerina Antoniazzirekin ezkondu baitzen. Wikipediatik informazioa lortu